''Ik ben zó klaar met het schrijven over corona. De grenzen van ons gezamenlijke uithoudingsvermogen zijn inmiddels wel zo’n beetje bereikt en als ik mijn oor te luister leg bij de samenleving, dan snakken we naar wat vrijheid.''
Ik ben zó klaar met het schrijven over corona. Met heel mijn hart verlang ik naar de pre-coronatijden toen er nog geen vuiltje aan de lucht was. U niet?
De grenzen van ons gezamenlijke uithoudingsvermogen zijn inmiddels wel zo’n beetje bereikt en als ik mijn oor te luister leg bij de samenleving, dan snakken we naar wat vrijheid. Ik hoop ook zo dat de kappers deze week weer open kunnen. Eigenlijk doe ik daar een oproep voor, of liever een noodkreet. Wat denkt Rutte wel? Dat vrouwen twee maanden zonder kapper kunnen?
Laat ik hem uit de droom helpen: Er zit een grens aan het verbloemen van je uitgroei. Ik ben er inmiddels zo door geobsedeerd, dat ik bij alle dagelijkse talkshows als eerste naar de haargrens van de vrouwelijke gasten kijkt: Wie houdt zich keurig aan de onthouding en wie heeft overduidelijk een kapper die stiekem kleurt en knipt? Vorige week zag ik nog minister Cora van Nieuwenhuizen op televisie met perfect gekleurd haar, geen millimeter uitgroei en goed geföhnd. Zij heeft dus een stiekeme kapper. Ik neem het haar overigens niet kwalijk, het maakt me hooguit een nóg grotere fan van haar.
Maar nu even iets anders:
Het CPB heeft vorige week berekend dat wanneer het minimumloon wordt verhoogd dit, in tegenstelling tot wat zij eerder dachten, niet leidt tot verlies van banen. Goed nieuws vind ik, want het minimumloon is simpelweg té weinig om fatsoenlijk van rond te kunnen komen. Als je 19 jaar bent verdien je met fulltime werken, minder dan duizend euro bruto per maand en dat is te weinig om woonruimte van te huren en eten van te kopen.
Als je ouder bent dan verdien je ruim € 1.600 bruto per maand, maar als je daarvan een gezin moet onderhouden dan kun je er lastig van rondkomen. Soms is het zelfs gunstiger om in de bijstand in te gaan, want dan heb je ook de extra kosten van bijvoorbeeld de kinderopvang niet en kun je een beroep doen op extra regelingen waardoor je netto meer geld overhoudt.
Het is de hoogste tijd dat we iets doen aan onze minimumlonen.
Wij mogen als integere samenleving toch niet accepteren dat hardwerkende mensen zó slecht betaald worden dat er nauwelijks een verschil is met de bijstand? Het is de hoogste tijd dat we iets doen aan onze minimumlonen. We duizelen inmiddels bij de vele miljarden die deze coronacrisis ons kost, dus laten we daar dan een, naar verhouding, miniscuul bedragje aan toevoegen en de minimumlonen flink verhogen, zodat iedereen die werkt ook een fatsoenlijk inkomen heeft. Prima als er daarmee een groot verschil komt tussen een minimumloon en de bijstandsuitkering. Voor een minimumloon werk je, dus daar mag ook best veel meer geld tegenover staan.
De eerste reactie van veel lezers zal zijn dat het voor veel kwetsbare mensen nu al lastig is om aan werk te komen en dat zij door deze crisis nog vaker ongewild werkeloos zullen zijn en afhankelijk worden van een wajong- of een bijstandsuitkering. Maar ik denk dat deze crisis ook een paar weeffouten in onze samenleving heeft blootgelegd. We moeten alleen nu wel bereid zijn om ze te zien en te proberen om ze op te lossen.
Voor een minimumloon werk je, dus daar mag ook best veel meer geld tegenover staan.
Kijk, we weten nu dat we voor onze zorg veel te afhankelijk zijn geworden van Azië voor de levering van bijvoorbeeld mondkapjes, beschermende kleding, handschoenen en medicijnen.
We willen die afhankelijkheid wel doorbreken, maar we weten niet hoe. Met ons ‘oude denken’ kunnen we namelijk nooit in eigen land gaan produceren want dat is veel te duur ten opzichte van de lagere prijzen die de lagelonenlanden zoals China of Pakistan rekenen.
Maar stel dat je in ons eigen land fabrieken opent en de kwetsbaren van onze samenleving die nu een uitkering krijgen, een baan aanbiedt als mondkapjesnaaier, assembleerder of productiemedewerker? Dat zorgt ervoor dat wij nooit meer zonder cruciale beschermingsmiddelen komen te zitten en het geeft de kwetsbaren in onze samenleving de trots dat ze een belangrijke baan hebben waarmee ze een fatsoenlijk minimumloon verdienen zodat ze ook geld over houden voor de leuke dingen in het leven zoals een terrasje pakken of op vakantie gaan.
Natuurlijk is de kostprijs van een lokaal in ons eigen land, geproduceerd mondkapje duurder dan van een geïmporteerd product uit China, maar als je de kosten die je als land anders kwijt was aan de uitkeringen eraf haalt, dan ben je weer goedkoper uit dan het te importeren uit de lagelonenlanden. En vergeet niet dat het geluk en de trots die we hiermee geven aan een belangrijke groep uit onze samenleving, ook wat waard mogen zijn.
Laten we wat verder gaan kijken dan de grenzen die we onszelf hebben opgelegd, onze kortzichtige rekenmethodes en laten we ook een waarde plakken op de tevredenheid van álle groepen in onze samenleving.
BRON: TELEGRAAF, 4 mei 2020
Annemarie van Gaal is ondernemer en investeerder. Haar ondernemerscarrière begon in Rusland, waar...
Offerte opvragen Bekijk het profiel