Een mooiere samenleving

Het onderwerp beheerst momenteel alle debatten en demonstraties die beide uit de hand lopen want niemand gunt de ander zijn mening. We haasten om elkaar labels op te plakken; jij deugt en jij deugt niet. Labels creëren intolerantie en dat is precies de crux waar racisme om draait. Discriminatie op ras is namelijk óók een label dat op delen van onze bevolking geplakt wordt. Een label dat ervoor zorgt dat de een minder kansen krijgt dan de ander. Ik heb medelijden met allochtone jongeren die vanwege hun Marokkaanse achternaam geen stageplek kunnen krijgen of met de zwarte jongen die als enige uit zijn vriendengroepje geweigerd wordt bij de deur van een club. Discriminatie is lelijk en moet uitgeroeid worden, maar ik ben bang dat deze debatten en demonstraties een averechts effect hebben.

Waarom zou er iets veranderen in de wereld als een paar woedende gasten wekenlang hun gal spuwen in talkshows? De televisiebeelden waarin grote groepen agressieve demonstranten massaal winkels plunderen, etalages vernielen of beelden van hun sokkel trekken, roepen alleen maar verontwaardiging op en zullen er niet voor zorgen dat racisme afneemt. Een oproep dat de arbeidsmarkt meer moet doen aan de instroom van werknemers met een andere culturele achtergrond en daartoe via een quotum gedwongen moet worden is volgens mij de oplossing niet. Zo blijven we ‘labelen’ en dat is precies het probleem waar racisme uit voortkomt. Als we discriminatie uit willen roeien moeten we streven naar een samenleving die geen labels meer op mensen plakt.

Ik ben zelf fan van televisieprogramma’s als ‘The Voice of Holland’ omdat daar geselecteerd wordt op zangtalent zonder dat je beïnvloed wordt door iemands uiterlijk. Wel zo eerlijk en het levert vaak verrassende zangtalenten op die anders geen kans hadden gehad om ontdekt te worden. Als we ditzelfde principe nu eens gaan gebruiken voor bijvoorbeeld de jongere die vanwege zijn achternaam of huidskleur, geen stageplek of baan kan krijgen? Scholen en bedrijven zouden hier bijvoorbeeld het voortouw kunnen nemen en jongeren via een opdracht die ze moeten maken, anoniem mee laten dingen naar een stageplek of een baan. Wie de opdracht het beste heeft gemaakt, krijgt de stageplek of de baan, ongeacht zijn of haar huidskleur of achternaam. Het mes snijdt hiermee aan twee kanten: Het bedrijf krijgt de beste stagiair of werknemer voor het type werkzaamheden dat zij nodig hebben én de scholier of sollicitant weet zeker dat hij op talent en inzet gekozen is en dat zijn huidskleur, achternaam of welk ander kenmerk dan ook, niet heeft meegespeeld. Wel zo eerlijk en wie weet wat het voor mooie verrassingen oplevert?

Bron: ACADEMY Magazine 2020-2021