Wil ik kinderen, ja of nee?

Er zijn talloze redenen om geen kinderen te willen. Kinderen kosten tijd. En die tijd kun je niet in je carrière stoppen bijvoorbeeld. Van kinderen wordt je (zeker op korte termijn) niet gelukkiger, wijzen onderzoeken uit. Kinderen kosten geld en het is moeilijker om met kinderen op reis te gaan. Daarnaast moet je groter gaan wonen en heb je elke avond oppas nodig. Al met al moet je het wel heel graag willen dus.

Voor sommige mensen zijn de ouders van kinderen de grootste reden om geen kinderen te willen. Ouders die nergens anders meer over kunnen praten dan over hun kroost. Ouders die hun zinnen niet meer afmaken (behalve over hun kroost), opeens vroeg naar bed willen en gaan wonen in een huis waar ze drie jaar geleden nog niet dood gevonden wilden worden.

Maar toch. Uit ervaring weet ik dat het ook wel weer heel erg definitief voelt om te besluiten helemaal geen kinderen te willen. In die zin is het vooral de vraag hoe je ervoor zorgt dat je vooral niet te vroeg of te laat aan kinderen zult beginnen. Niet te vroeg, in verband met je korte-termijn-geluk en niet te laat omdat je dan tegen fysieke grenzen aanloopt. Ergens rond je 35’e, zo denken veel van mijn vrienden, is ideaal.

Ongeveer twee jaar geleden ontdekten we dat mijn vrouw zwanger was. Nog voor haar 30e. Op basis van een medisch onderzoek dachten we dat ze zonder hormonen niet zomaar zwanger zou worden. Wel dus. Het was een verwarrende tijd. Enerzijds was er opwinding over het avontuur dat ons te wachten stond, anderzijds kwamen we in een snelkookplan vol kindervragen te zitten. Wilden we dit wel?

Een vriend van me gaf me een boek van de filosofe Laurie Paul. Transformative Experiences heet het. Het is een boek over grote beslissingen en hoe je die moet nemen. Hoewel de keuze voor ons al gemaakt was, heb ik er veel aan gehad. Laurie Paul schreef: het liefst maken we weloverwogen beslissingen. Rationele beslissingen. We zetten plussen en minnen op een rijtje, denken goed na, slapen er nog een nachtje over en nemen dan een besluit.

Maar, zo gaat ze verder, sommige beslissingen in het leven kun je op deze manier niet maken. Beslissingen die je veranderen bijvoorbeeld. Stel dat iemand je vraagt: zou je vanaf volgend jaar een zombie willen worden? Als zombie ga je nooit dood, je hebt superkrachten en zombies hebben het erg gezellig met elkaar. Dat klinkt best aanlokkelijk. Maar je kunt pas een rationele afweging maken als je weet hoe het is om een zombie te zijn. En dat kun je niet weten, totdat je het bent. Hetzelfde geldt voor kinderen krijgen. En ook voor zaken als het je bekeren tot een religie. Dat is geen rationele keuze.

Maar wat dan? Hoe moet je dan weten of je kinderen wilt? Volgens Paul is dit de vraag: sta je open voor een nieuw avontuur? Of ben je tevreden met wat je hebt? Ben je benieuwd naar een andere versie van jezelf, of vind je het wel prima zo? Beide is goed. Het een is niet rationeler dan het andere. En als je er dan nog niet uitkomt, kun je gewoon een cursus volgen bij The School of Life.