Zo moet het zijn

In“Floris is een dromer”, stond er in mijn schoolrapport. Op achtjarige leeftijd schreef ik een opstel getiteld “Zo moet het zijn”. Een fantasierijk betoog over een wereld zonder machines, wonen in een groot kamp in het bos, “weg met alle huizen!” Met mijn hoofd ver weg van rekensommen, dwaalde ik graag af naar verre planeten met oerbossen en dinosaurussen. Zo moet het zijn! Ik wist zeker dat ik archeoloog ging worden. Of advocaat. Of toch fotograaf, of nee, dokter?

Sommige dromen kwamen uit. Sommige dromen bleven alleen in mijn verbeelding bestaan. Ik besloot dokter te worden, later huisarts en toen ook expeditiearts. Met een kleine medische kit en stethoscoop reisde ik naar alle windrichtingen. Ik leidde groepen naar de top van de Kilimanjaro, gaf een aantal maanden les in de dichte jungle van Belize, werkte als scheepsarts in o.a. Spitsbergen, Antarctica en Siberië en werkte het afgelopen jaar in een ziekenhuis in een verre uithoek van Papua Nieuw Guinea.

In november 2015 vertrok ik naar de witte planeet Antarctica. Onderzoek doen naar isolatie en zuurstofgebrek. 14 maanden op een afgelegen basis voor de European Space Agency als voorbereiding op toekomstige Mars missies. Wat zijn de lichamelijke en geestelijke effecten van wonen op de meest extreme en onbereikbare plek op aarde? Hoe blijft een team overeind onder constante stress? En wat mis je het meest als je onbereikbaar ver weg bent van alles wat je lief is? 400 dagen woonde ik op de Zuidpool, waarvan ruim 9 maanden fysiek afgesloten van de buitenwereld. Gemiddeld -52°C met extremen tot 80 graden onder nul. Een overwinter team met 6 Fransen en 5 Italianen. Een witte ijswoestijn verder dan het oog reikt en alleen de sterren en de maan als verre buur.

Een avontuurlijke droom, maar zelfs met een poolnacht waar de zon ruim 3 maanden niet opkwam, was het niet de natuur maar de cultuur die het meest extreem bleek. De dagen werden korter maar leken steeds langer te duren.

“Bevroren tranen bij de eerste zonsopkomst”

Mijn familie gaf mij 60 brieven mee, één voor elke week. Een ervan was mijn eigen opstel met daarin mijn achtjarige droombeeld, met onderaan de pagina in mijn vaders handschrift “Floris!, mei ’92”. Een brief die me af en toe alle conflicten van een veel te klein team in een veel te kleine basis deed vergeten. Een brief die me leerde wat de kracht van een verhaal is, maar vooral dát alles een verhaal is.

“Ik zou er heel graag willen wonen”, schreef ik en eindigde met “Maar zo is de wereld nou niet”. Een zin waarvan ik toen dacht dat het pessimistisch was En nu, bijna 2 jaar later, zie ik vooral het oneindige potentieel ervan, want als je groot blijft dromen, is het niet belangrijk hoe het verhaal geschreven is, maar alleen wat je er mee doet.

“The map is not the territory” – Alfred Korzybski

Na vele avonturen met steeds een andere droom maar altijd een onbevangen blik, ben ik bij uitstek geschikt om dingen vanuit een ander perspectief te belichten.

Ik vertel u graag mijn verhaal of help u mee om uw eigen (bedrijfs)verhaal te ontdekken!