Alles heeft met alles te maken

“Ik wil het vooral hebben over de enorme variëteit aan dingen die ik doe. Als dagvoorzitter leid ik veel evenementen over cultuur, klimaat, onderwijs en mensenrechten. Onderwerpen over mensen en niet per se over systemen, economie en zeer complexe zaken. Daar kan ik mee uit de voeten. Ik wil bijvoorbeeld weten wat bepaald beleid voor effect heeft op mensen in de desbetreffende sector en eigenlijk op ons allemaal.”

“Natuurlijk word ik veel gevraagd over thema’s als inclusie en diversiteit, maar die kunnen wat mij betreft ook onderdeel zijn van elk ander onderwerp. Het zijn thema’s die er automatisch bij zouden moeten horen, maar de laatste twee jaar enorm op de agenda zijn geplaatst. Ik ontkom er bijna niet meer aan. Hoe mooi zou het zijn als we snel stappen zetten, zodat we het er niet steeds over hoeven te hebben en diversiteit en inclusie gewoon onderdeel zijn van alles wat we doen”, zegt Aldith Hunkar, die zichzelf een voorbeeld noemt van hoe het kan zijn.

“Voor de moord op de Afro-Amerikaan George Floyd in mei 2020 door een witte politieman, vertelde ik over dit soort onderwerpen en ging het er helemaal niet over dat ik divers of inclusief ben. Nu is het: ‘Aldith Hunkar, zij is ook nog iemand aan wie we het kunnen vragen, want ze is divers’. Hopelijk duurt die situatie niet te lang. Het moet gaan over personen en wat zij kunnen, ongeacht kleur en geslacht.”

Als je me vraagt of ik cultuur of klimaat leuker vind kan ik geen keus maken, maar wel beide thema’s verbinden

Toch is het volgens Aldith goed dat we het er nu over hebben. “Vroeger – en dat weet ik uit eigen ervaring – werd door bijvoorbeeld ondernemers gezegd: ‘We willen Ze wel in dienst nemen, maar we kunnen Ze niet vinden, terwijl Ze overal zitten’. Je moet iedereen natuurlijk wel de kans geven normaal werk te doen, zonder dat het steeds gaat over ‘die zwarte vrouw of man die het toch wel goed doet’. We zijn gewoon allemaal personen.”

Ze noemt altijd Engeland als voorbeeld. In de media daar zie je allerlei mensen op alle posities. Van kleur, wit of gehandicapt, het maakt niet uit en het gaat er niet over. “Tijdens de Olympische Spelen in Tokio keek ik naar de BBC. Pas na dagen had ik in de gaten dat er iets aan de hand was met de hand van de presentator. In Nederland hebben we het daar dan meteen over, maar het zijn gewoon personen die er net wat anders uitzien dan gemiddeld, maar hetzelfde werk even goed doen.” Uiteindelijk zijn we allemaal afkomstig van hetzelfde continent? “Zo is dat, dat mogen we nooit vergeten.”

Taiwan

Aldith Hunkar spreekt naar eigen zeggen net zoveel talen als Frans Timmermans, de vicevoorzitter van de Europese Commissie. “Ik ben in zes talen opgegroeid en kan me daarin goed verstaanbaar maken: Nederlands, Engels, Frans, Portugees, beetje Spaans, beetje Italiaans en half Jamaicaans. Ik ben denk ik degene die, voor corona dan, het vaakst in het buitenland als dagvoorzitter is gaan optreden. Via Speakers Academy® heb ik in 2019 op Taiwan, samen met een lokale moderator, een internationale conferentie over vrouwenopvang geleid. Misschien wel het hoogtepunt van mijn bestaan”, lacht ze.

“Die conferentie is eens in de vier jaar. In 2015 was ik dagvoorzitter in Den Haag en daar zat de hele goegemeente. Vanuit de organisatie zelf is toen voorgesteld mij naar Taiwan te halen.” Ook in Brussel heeft Aldith grote Europese bijeenkomsten geleid, mede dankzij haar uitstekende taalvaardigheid in het Engels. “Dat waren koninklijke dingen. Er zat altijd wel een prinses of een koningin in de zaal en aller- lei hotemetoten uit de Europese cultuursector waren er ook.”

De laatste tijd zijn het vooral webinars die Aldith in goede banen leidt, maar uiteraard geldt ook voor zaaloptredens dat ze in elk geval de hoofdlijnen van elk te behandelen onderwerp wil weten. “Ik ken natuurlijk niet al het werk van alle deelnemers uit mijn hoofd. Met name tijdens webinars moet ik de vragen stellen die de kijkers ook hebben en vervolgvragen aan de hand van de antwoorden van de deelnemers. Het leuke is dat ik als persoon én journalist ook kan vragen wat iets betekent of wat iemand bedoelt, waarop de andere deelnemers weer kunnen reageren. Doordat ze dat ook naar elkaar en niet alleen naar mij doen wordt zo’n webinar wat interactiever en speelser.”

Raakvlakken

“De onderwerpen die mij het meest aan het hart gaan? Ik ben heel breed geïnteresseerd, veelzijdig en kan daardoor niet kiezen. Elke keer dat ik op pad ga voor een Speakersklus is het is mijn feestje en mogen mensen meedoen. Zo voel ik het. Er zijn ook zo ontzettend veel raakvlakken tussen al die verschillende onderwerpen.”

“Als je me vraagt of ik cultuur of klimaat leuker vind kan ik geen keus maken, maar wel beide thema’s verbinden. Alles heeft met alles te maken. De klant verwacht van mij dat we eerst afspreken of en hoe bijvoorbeeld inclusie en diversiteit onderdeel kunnen zijn van het thema. Vijf jaar geleden ging dat anders. Toen had de klant geen idee hoe hij of zij een thema moest invullen, nu zijn die personen wijzer en beseffen ze dat er verschillende perspectieven zijn. Samen komen we dan tot een bepaalde invulling van het event.”

“Wanneer klimaat het thema is moeten we nooit onder stoelen of banken steken dat het Westen rijk en welvarend is, omdat wij in andere delen van de wereld aan het klimaat tornen. Op Nieuw Wij, een online-platform dat culturen, religies, levensbeschouwingen en de individuele burgers met elkaar verbindt, heb ik een artikel gelezen over twee economen die hebben uitgerekend dat wij hier per persoon vijf hectare grond nodig hebben voor ons bestaan, terwijl als je het goed wil verdelen je aan 1,3 hectare genoeg hebt. Doordat wij er vijf nodig hebben, hebben ze in andere landen veel minder. Wij halen hun grond- stoffen en knappe koppen weg en dat heeft repercussies voor bijvoorbeeld de volksgezondheid in die landen, maar ook voor hun politieke situatie. Ik herhaal: alles heeft met alles te maken. Denk ook aan armoede en oorlog. Dat soort verbanden maak ik duidelijk. Ook al in het voortraject.”

Het allerliefste wat ik wilde als acht- of negenjarige was een fotocamera

Aldith geeft een voorbeeld. “Een klant wil met alle goede bedoelingen ergens in Afrika een bedrijf opstarten. Hij denkt daar werkgelegenheid te scheppen, maar vraagt zich niet af wat de consequenties zijn. Ongetwijfeld doet hij het niet uit altruïsme, het gaat ook gewoon om geld verdienen. Dat soort inzichten deel ik dan als dagvoorzitter. Daarmee mag de klant doen wat hij wil.” Ze maakt tevoren duidelijk dat ze journalistieke vragen stelt vanuit haar perspectief als wereldburger.

“Ik ben op vier continenten opgegroeid en kijk dus anders naar de dingen en de wereld. Niet puur vanuit een westers perspectief. Dat is wie ik ben. Als de klant geen kritische vragen wil vanuit die invalshoek, moet hij een andere dagvoorzitter zoeken. Ik wil wel mezelf kunnen zijn. Ik ben niet meer de spreekbuis van een organisatie, maar Aldith Hunkar, journalist met een brede kijk op het leven en veel ervaring en expertise. Ik hoor vaak na afloop van klanten dat ze op papier al dachten dat het een mooi event zou worden, ‘maar wat jij ermee doet…’. Ik combineer bittere ernst met humor en geef energie. Dat waarderen de organisatoren en het publiek, vandaar dat ze mij terugvragen. Tijdens het evenement krijg ik energie terug. Als ik thuiskom ben ik moe en leeg en ga ik cocoonen. Zeker als ik eerst nog allerlei huishoudelijke klusjes heb moeten doen.”

‘Het zat als kind al in mij’

“De kans is groot dat ik binnenkort mijn eerste echte lezing houd en in 2020 heb ik een masterclass gegeven over ‘making news and faking news’, maar in principe ben ik dagvoorzitter, want dan kan ik de journalist zijn die ik ben. Wat ik jarenlang voor een camera heb gedaan als presentator van bijvoorbeeld het ‘Jeugdjournaal’ en het ‘NOS Journaal’ en nu de serie ‘Firma Erfgoed’ (NPO), kan ik ook in een zaal doen.”

Aldith vertelt dat ze als kind al wilde doen wat ze nu doet. “Ik heb geen idee wat ik er zo aantrekkelijk aan vond, maar het zat in mij. Als mijn moeder mij meenam naar een museum wilde ik daar, waarschijnlijk aangewakkerd door haar, een stukje over schrijven en toen ik jonger was een tekening maken. Het allerliefste wat ik wilde als acht- of negenjarige was een fotocamera. Een bespottelijke wens in die tijd. Ik wilde altijd alles vastleggen, als de chroniqueur van het gezin. Waarmee maakte niet uit. Ik doe het nog steeds omdat het leuk is.”

Ze verrast als ze zegt: “Ik wilde zelf helemaal niet voor de camera. Radiopresentator worden was mijn grote ambitie vanaf dat ik een jaar of 11 was. Daar heb ik alles voor gedaan en gelaten. Televisie kwam op mijn pad en ik bedankte zelfs nog voor de eer toen het ‘Jeugdjournaal’ mij vroeg een screentest te komen doen. ‘Ontzettend leuk dat jullie aan me denken, maar ik ben van de radio’, zei ik. Gelukkig belden ze twee dagen later nog een keer: ‘Kom het toch maar doen, je hoeft nog geen ja te zeggen. Zie het als ervaring opdoen’. Ik deed het, want inmiddels leek televisie me toch een leuk medium.”

Bron: ACADEMY Magazine 2021-2022