‘Ik stel mij vaak voor dat de gasten bij mij thuis op bezoek komen’

Koningin Máxima zou komen om de officiële opening te verrichten van de nieuwe scheepswerf van Feadship – een trots Nederlands bedrijf dat superjachten bouwt. U begrijpt, een grote eer dit evenement te mogen ‘hosten’. Alles werd tot in de puntjes voorbereid, de loopjes van de Koningin, het protocol, de lichtshow en het vuurwerk.

Het podium was Songfestival-waardig, omringd door water en versierd met indrukwekkende kubussen en vuurwerkkanonnen die op het moment suprême van zich zouden laten horen. Een licht gespannen CEO werd tussen de repetities door gerustgesteld, want zelfs voor hem was dit geen dagelijkse kost. De laatste aanpassingen werden getoetst en na tien minuten zouden de deuren opengaan voor 2000 gasten, pers en de Koningin met haar hele delegatie. En toen was er paniek. Het prachtige podium werd, na een onverwachte controle van de gemeente, afgekeurd. Er kon namelijk niet aangetoond worden dat de boven het podium hangende kubussen veilig waren. En met de Koningin mag natuurlijk geen enkel risico genomen worden.

Met een vleug charme, oprechte interesse en een gezonde dosis fantasie kun je een eind komen. Een goede voorbereiding is echter ‘key’ en kunnen schakelen en improviseren essentieel. Soms heb je het geluk dat je al die kwaliteiten tegelijkertijd mag inzetten en dat is magisch.

De paniek ging snel over in stress die zich direct leek om te zetten in een hyper-focus van het professionele ‘event team’. Een nieuw podium werd gefabriceerd op een deel van de plaats waar de gasten zouden staan. Eerlijk gezegd had het nieuwe podium meer weg van een grote, zwarte zeepkist, maar er was echter geen ruimte, laat staan tijd om kritisch te zijn. De zeepkist werd omlijnd door een dik rood koord aan gouden paaltjes voor de koninklijke uitstraling. De ‘event manager’ richtte zich tot mij. “Caatje alles wat we net hebben gerepeteerd vervalt. De gasten komen al binnen, de Koningin is onderweg. Dit is het podium. Gaat dat lukken?” De gefocuste dame keek me met grote hoopvolle ogen aan. Ik keek naar de zeepkist, de binnendruppelende mensen en lachte. “Natuurlijk, maak je geen zorgen. Komt allemaal goed.” En dankbaar knikkend was ze weer weg.

Een zeepkist en mijzelf
Ik keek door het gordijn van druk regelende mensen. Normaal gesproken zou ik nu in de coulissen staan om me rustig voorbereiden, maar nu was ik al begonnen. De zaal, inmiddels vol gasten, met vooraan de ruim aanwezige pers en daar links temidden van haar entourage, Hare Majesteit. Ze zag er prachtig uit. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en was toch echt de eerste die op de zeepkist moest gaan staan, de gasten zou moeten toespreken, en de Koningin verwelkomen, terwijl ik de illusie wekte dat ik op een prachtig groot podium stond, een podium waar een Koningin op thuishoort.

Maar ik had slechts een zeepkist en mijzelf. In de verte hoorde ik mijn naam. Een snelle jongen met portofoon wenkte en gebaarde mij aan te treden. Terwijl ik voelde dat ik in beweging kwam, mijn ogen gefixeerd op de zeepkist, begon ik me voor te stellen dat deze gigantische zaal mijn kasteel was. De gasten, mijn visite, de Koningin mijn hoog bezoek en ikzelf de meest gastvrije gastvrouw, waarschijnlijk van adellijke komaf, die dit hele evenement had gerealiseerd met als enige doel dat iedereen een geweldige avond zou beleven op mijn landgoed.

En daar stond ik. Op een zeepkist die geen zeepkist meer was maar een marmeren vide waarvan af ik mijn gasten toesprak, de sprekers uitnodigde en Koningin Máxima verwelkomde om de officiële opening te verrichten. Er was onzichtbaar en geruisloos vuurwerk gevolgd door een applaus, gedragen door de stralende lach van de Koningin.

Tevreden keek ik rond en zag hoe iedereen genoot. Niemand hoorde je over een zeepkist of het gemis van een lichtshow. Kennelijk was dit genoeg om de genodigden een onvergetelijke avond te bezorgen. “Caatje de Koningin vertrekt zo. Zou je haar even kunnen afkondigen?” Ik knikte met een geruststellende lach. “Uiteraard. Wanneer?” De event manager keek op haar horloge. “Nu.” Nu!? In mijn gedachten bladerde ik door het protocol. Voordat ik besefte dat ik niets kon vinden over hoe je een Koningin afkondigt, stond ik alweer op mijn marmeren vide. En precies op dat moment schreed de Koningin onder mij voorbij.

“Hare Majesteit, ik richt mij nog eenmaal tot u…”, hoorde ik mezelf zeggen. Ze bleef staan en keek me zacht met haar prachtig bruine ogen aan. Ik zei nog wat woorden die haar schenen te bevallen, want ze lachte, gevolgd door applaus en geroep van de mensen, wat ik als ‘cue’ nam om zelf van mijn marmeren vide af te schrijden zodat ik het hoog bezoek en haar delegatie persoonlijk kon uitzwaaien. En voor ik het wist stapte haar eerste luitenant op mij af, schudde mij de hand en dankte mij hartelijk voor de uitstekende verzorging. Waarna ook de rest van het koninklijk gezelschap mij de hand drukte en dankte voor het feestelijk samenzijn.

Ik bleef nog even in de waan van mijn kasteel en genoot samen met de gasten na van een koud glas Moët afkomstig uit mijn eigen bar.

BRON: ACADEMY MAGAZINE 2021 – 2022