Maurits Hendriks

Al tijdens zijn studie Rechten en Communicatie wetenschap stond Maurits Hendriks vele avonden op het veld training te geven. Die passie voor trainen begon al op jonge leeftijd. Toen hij 16 jaar was volgde Maurits zijn eerste bondscursus, eigenlijk nog te jong, maar de bond verleende dispensatie. In die jaren gaf Maurits veelal training aan spelers en speelsters van zijn eigen leeftijd. Deze hobby groeide steeds verder, tot een moment waarop het niet meer te combineren was met zijn “dayjob”.

In 1995 nam Maurits de beslissing om met fulltime op coachen toe te leggen. Vanaf dat moment kwam zijn leven in een stroomversnelling waar hij tot op de dag van vandaag doorheen raast.

Naar aanleiding van zijn successen bij de top heren teams van Amsterdam en HGC, met wie Maurits beiden Nederlands Kampioen werd, werd hij gevraagd om toe te treden bij de staf van het Nederlandse Elftal. Dat was de start van een zeer vruchtbare samenwerking met Roelant Oltmans, de toenmalige coach. In 3 jaar tijd wonnen ze bijna alles, het Olympisch goud, het Wereld Kampioenschap en enkele malen de Champions Trophy. Toen Roelant vertrok naar het voetbal en Maurits gevraagd werd om (op voorspraak van de spelers) het roer over te nemen, was er dan ook enige moment van twijfeling. Wat kon er nog beter.

Het antwoord bleek evident: “laten zien dat we back-to-back goud kunnen winnen”. Zoals vaak wordt gezegd is “Het aan de top komen moeilijk, maar aan de top blijven bijna onmogelijk”. In zijn 2 jaar als eindverantwoordelijke bij het Nederlandse Elftal werd Maurits met zijn team 2e op het EK, winnaar van de Champions Trophy én haalden ze het “back-to-back goud” op de Olympische Spelen van Sydney 2000.

Na het behalen van die gouden medaille bleek dat de chemie tussen coach en team was uitgewerkt en was het voor Maurits tijd om zijn vleugels uit te slaan en een geheel nieuwe uitdaging te zoeken. Die vond Maurits in Spanje. Daar aangekomen trof hij een uitgeblust nationaal team aan, dat was afgegleden naar de 11de plaats op de wereldranglijst.

Bovendien bleek dat zijn kijk op de Spaanse cultuur (zon, strand, wijn, stierenvechten) een zeer beperkte was. “Om te beginnen spreken ze niet allemaal de zelfde taal, letterlijk en figuurlijk. Bovendien geloven ze niet allemaal in dezelfde vlag." Dat was het begin van een boeiend traject van teambuilding. Hoe maak je daar een éénheid van. Twee jaar lang reisde Maurits stad en land af om een inzicht te krijgen in de verschillende culturen binnen dit immense land en om mensen in de verschillende regio’s te leren kennen. Op de eerste persconferentie zette hij hoog in. “Waarom was ik gekomen?: Om titels te winnen!” Een pittige doelstelling voor een land dat nog nooit iets had gewonnen in hun 75-jarig bestaan.

Tegelijkertijd begon het team met een intensief trainingsprogramma en het spelen van vele internationale wedstrijden in alle uithoeken van de wereld. In twee jaar tijd bezochten ze vier continenten om ervaring op te doen met alle verschillende speelstijlen. “Spanjaarden leven in een isolement, ze spreken hun talen niet goed en zijn niet gewend lange tijd van huis en haard (familie) weg te zijn. Dat maakt dat ze zich niet op hun gemak voelen in situaties en wedstrijden ver van huis. Ik moest een “level playing field” creëren. Ons eerste toernooi zouden we spelen in Zuid Afrika. Het jaar daarvoor reisden we twee keer naar Zuid Afrika om ons er `thuis’ te voelen. We wonnen het toernooi."

Zo leidde zijn weg langs velen velden en toernooien in de wereld. Spanje deed mee om de titels, één van de doelstellingen. Tijdens de Olympische Spelen van Athene 2004 leek het even te lukken en waren ze in de race voor de gouden medaille om uit eindelijk met het meest pijnlijke resultaat huiswaarts te keren, de 4de plaats. Maurits’ slechtste resultaat met een team ooit. Drie maanden later kwamen ze gemotiveerder dan ooit op het volgende toernooi, de Champions Trophy. Spanje won in de finale van Nederland, en haalde zo, met Maurits Hendriks aan het roer, zijn eerste grote titel. Negen maanden later stond het volgende toernooi op de kalender, de EK. De enige titel die Maurits nooit eerder met een team won. Na een onbeschrijfelijke finale, alweer tegen Nederland, kon Maurits ook deze beker op zijn imposante erelijst bijschrijven.

In december 2008 werd hij bij sportkoepel NOC*NSF de opvolger van Charles van Commenée als technisch directeur en chef de mission voor de Olympische Zomerspelen 2012 in Londen.