Esther Crombag

Over Esther Crombag

Esther Crombag werd, elf jaar jong, van de ene dag op de andere volledig blind. Natuurlijk bracht dit voor haar en haar leefomgeving immense verwarring te weeg. Het leven zinvol richting geven kan al ingewikkeld genoeg zijn met een goed functionerend paar ogen, laat staan zonder. Esther bleek gelukkig al op jonge leeftijd in staat de verlammende verwarring en frustratie die gepaard waren gegaan met het blind worden in te kunnen wisselen voor een nieuwe energiegevende missie: zij besliste simpelweg dat haar leven niet het leven van een blinde, een gehandicapte zou worden. Waarna zij zich, uiteraard met vallen en opstaan, in één consistente lijn opwerkte van de allereerste braillewoordjes BAK, BAL, LAK die zij op haar twaalfde aanleerde, tot cum laude afgestudeerd Meester in de rechten, docent rechten aan de universiteit en rechter plaatsvervanger. Daarnaast stopte Esther veel doorzettingsvermogen en energie in topsport. Vier maal werd zij Nederlands Kampioen op de tandem in verschillende disciplines.

“Mijn blindheid leerde mij dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn geluk. Tijdens mijn puberteit heb ik gaandeweg blind vertrouwen leren krijgen in mijn eigen kwaliteiten. Daarnaast had ik geen andere keuze dan ook blind vertrouwen te stellen in de ander, de medemens, zonder wie ik onmogelijk zou kunnen functioneren. Grappig genoeg is vertrouwen een eigenschap die ieder mens hard nodig heeft om het leven levenswaardig, min of meer succesvol te kunnen laten verlopen. De stille kracht van vertrouwen is beslist geen exclusief speeltje voor blinden. Vertrouwen is de basis voor vooruitgang. Wij kunnen allemaal zoveel meer dan wij denken. Het is gewoon een kwestie van doelen stellen en er in geloven. En als je een keer op je bek gaat…opstaan en de draad weer oppakken. De weg is trouwens net zo belangrijk als het eindresultaat. Geniet van de reis en vertrouw in het bereiken van de eindbestemming.”

Anderen zoveel mogelijk laten zien dat er beslist voor iedereen, gehandicapt of niet, kansen en mogelijkheden te over liggen of te creëren zijn. Op ieder denkbaar niveau. Dat is de rode lijn die in haar lezingen altijd terug te vinden zal zijn. Naast haar loopbaan ontdekte ze haar voorliefde voor wielrennen. Ze werd vier keer Nederlands kampioen tandem rijden op de onderdelen sprint en wegwedstrijd. In 2006 werd ze vierde bij het wereldkampioenschap op de 1000 meter sprint in het Zwitserse Aigle. Een jaar later miste ze op een haar na in Bordeaux de kwalificatie om deel te nemen aan de Paralympics in Beijing. In 2008 werd ze door de Limburgse Vrouwenraad en de lezers van Dagblad De Limburger uitgeroepen tot Limburgse Vrouw van het Jaar.