Ebru Umar

Over Ebru Umar

Ebru Umar (1970) werd geboren in Den Haag uit Turkse ouders. Zij kwamen in eerste instantie voor tijdelijk naar Nederland maar zoals de massa zijn ook zij hier gebleven.

Umar groeide op in Rotterdam, bezocht het gymnasium en studeerde Bedrijfskunde aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Na haar afstuderen werkte ze bij ING in diverse marketingfuncties waarna ze overstapte naar Wolters Kluwer. Na een korte periode als internationaal wetenschappelijk uitgever bij Kluwer Academic Publishers (tegenwoordig Springer), werd ze business development manager bij Wolters Noordhoff. Na het verschijnen van haar eerste boek Burka en Blahniks in 2004, werd ze ontslagen. De formele reden was reorganiseren van haar functie.

Sinds haar ontslag (het beste dat me ooit is overkomen) werd Ebru Umar fulltime columnist. Ze publiceerde sinds begin 2003 op www.degezonderoker.nl de website van wijlen Theo van Gogh, en bleef dit tot aan de moord op Van Gogh doen. In totaal zijn 113 stukken van haar hand op de website gepubliceerd. Vanaf het begin werd ze benaderd voor opiniestukken in landelijke media (AD, Volkskrant, Parool, Opzij, HP/ deTijd etc).

Na de moord op Van Gogh stopte Ebru een tijdje met schrijven. Een jaar later ging ze verder waar ze gestopt was en nam ze de column van Theo van Gogh over in METRO. Daarnaast schrijft ze wekelijks interviews voor Libelle en op regelmatige basis voor alle andere vrouwenbladen. Ook verschijnen haar opinies in NRC en wordt ze regelmatig gevraagd als debater en columnist.

In april 2016 haalde Umar de wereldpers toen ze werd opgepakt tijdens een verblijf in Turkije. Ze zou de Turkse President Erdogan, de profeet en alle Turken beledigd hebben door haar columns in METRO, uitspraken in de media en veelvuldige tweets. Een landarrest van zeventien dagen volgde, waarna ze uiteindelijk terug mocht naar Nederland. Er lopen nog steeds drie rechtszaken tegen haar in Turkije, het ministerie van Buitenlandse Zaken raadt haar af om naar Turkije te gaan.

Ebru Umar is inmiddels woonachtig in Rotterdam en heeft haar werkzaamheden als columnist, debator, presentator en motivational speaker opgepakt.

Lezing: Te oud om ongelukkig te zijn

Op 11 mei 2016 wordt Ebru Umar door een team van vreemde mannen uit de Transavia vlucht vanuit Turkije gehaald. Vijf uur eerder is ze halsoverkop vanuit Izmir naar het vliegveld vertrokken, omdat haar landarrest blijkt te zijn opgeheven.

Na een onvrijwillig verblijf van zeventien dagen in Turkije, land Umar op Schiphol, waar tientallen journalisten zich verzameld hebben voor haar aankomst - niet dat zij hier enige weet van heeft of ook maar iets van zal meekrijgen. Vanuit het vliegtuig wordt Umar rechtstreeks het platform op gedirigeerd waar een geblindeerde auto op haar wacht. Na een rit van enkele minuten is ze “ergens” op Schiphol, en heten zeven mannen onder wie Dick Schoof, Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en veiligheid (NCTv) haar welkom terug in Nederland.

Wat een kort bezoek aan Turkije had moeten worden, eindigde in een nachtmerrie. In Nederland woonachtige Turken klagen Umar na een oproep van het Turkse consulaat in Rotterdam, aan voor belediging van de Turkse President Erdogan, belediging van de Turkse identiteit, de profeet en alles wat ze maar kunnen verzinnen. Hun klacht is bedoeld voor de Turkse autoriteiten in Turkije en gaat over publicaties in het Nederlands die zijn verschenen in Nederlandse media en Twitter. Umar wordt door Turkse agenten van haar Turkse bed gelicht en mag het land niet verlaten. Ondertussen gaat de intimidatie voort: er wordt ingebroken in haar Amsterdamse huis. De inbrekers laten leuzen als HOER op de muren achter. In Turkije komen dagelijks nieuwe aanklachten vanuit Nederland. Nederturken hebben een nieuw tijdverdrijf gevonden en de verwachting is dat Umar maanden in Turkije zal moeten blijven in afwachting van haar proces. Totdat uit het niets het verlossende telefoontje komt: “NIº naar het vliegveld. NU!”

Maar waar keer je naar terug als je eigen huis onveilig is verklaard? Als je in een week tijd niet alleen uit je huis in Turkije wordt opgehaald, maar ook niet meer terug kunt naar je huis in Nederland? Wat doe je als je hele zijn bedreigd wordt, niet alleen om wie je bent, maar om wat je professioneel doet, namelijk schrijven, debatteren en het aanjagen van het maatschappelijk debat? Hoe pak je je leven op, als alles wat je zegt en doet tot nog meer bedreigingen kunnen leiden?

Door vast te houden en te herinneren wie je bent. Wat je bent. Door te huilen, vallen, slapen en weer op te staan. Altijd weer op te staan. Door te onthouden dat het goed komt. Niet vandaag, en ook niet morgen. Maar het komt goed. Door te beseffen dat er licht aan het einde van de tunnel is. Zonder dat je weet hoeveel bochten je nog om moet eer je het licht zult zien. Het licht I­s er. Ergens. Maar vooral door te volharden dat dit niet je leven gaat definiëren. Je bent te oud om ongelukkig te zijn. Je beste jaren liggen voor je.

In deze indringende, ontroerende en inspirerende lezing vertelt Ebru Umar hoe zij in de meest gewelddadige en roerige periode in haar leven, haar PTSS heeft overwonnen. Haar ervaringen zijn een bron van inspiratie en kracht voor iedereen - (individuen én organisaties) die worstelen of geworsteld hebben met plotselinge hevige veranderingen waar je geen invloed op hebt, maar waar je wel mee om moet gaan.