Minchenu Maduro

Opgeven is nooit een optie. Hoop geven wél.

Ik was nog maar een puber toen mijn leven door een ernstige ziekte aan een zijden draadje hing. Terwijl mijn vriendinnen aan het shoppen waren, speelde deze gedachte door mijn hoofd: ‘Overleef ik dit wel? ik heb nog zoveel dromen en plannen.’

In de lezing Leefkracht start het verhaal op de terminale afdeling van het ziekenhuis waar ik twee maanden lag. Een donkere periode waar ik toch elke dag weer lichtpuntjes zag.

Als artsen mij opgaven, gaf ik niet op. Als ik nog maar een maand te leven had, hield ik hoop. Als iemand huilde, antwoordde ik met een lach.

Juist omdat die tijd soms zo zwaar was, zie ik elke dag als het mooiste cadeau en de start van een nieuwe droom. Nooit zal ik opgeven en die kracht wil ik doorgeven. Ook als het om inclusiviteit en diversiteit gaat. Want juist in de kamer waar ik lag, met alle culturele en religieuze achtergronden, moesten we leren hoe met z’n zessen met elkaar konden overleven.

Leefkracht is een lezing die je leert je eigen doelen levend te houden. En ondanks de tegenslagen die je tegen gaat komen te blijven geloven in de route die je neemt.

Vaak zitten we gevangen in ons eigen gedrag. Toch kun je daaruit ontsnappen.

Ik groeide op in een beruchte buurt met criminaliteit op elke straathoek. Ik zag kleine boefjes grote criminelen worden. In een wereld met andere wetten én vaste wetmatigheden.

Ik wilde niet veroordelen, maar verandering brengen. Hoe gevaarlijk ook, ik stapte op de jongens af, won vertrouwen. Hoe bekend of berucht ze ook waren. Ook voor de man die door zijn gruweldaden TBS kreeg, liep ik niet weg.

Waar de maatschappij deze jongeren weg wilde hebben, wilde ik ze op weg helpen. Dat begint met benaderen. Muren van vijandigheid en wantrouwen sloopte ik steen voor steen. Ik keek niet wat ze hadden gedaan, maar wat ze nog konden doen.

In deze lezing ga je leren van mijn aanpak. Ik laat het publiek ervaren hoe het is om tussen deze mannen te werken en welke levenslessen je eruit kan halen.

Wie zijn die jongens, hoe breek je door die kille façades heen? Hoe win je vertrouwen, waar ligt de verbinding en wat is hun kracht? Is iemand alleen maar slecht of blijkt er ook een andere kant te zitten? Uiteindelijk kan iedereen ontsnappen uit een zelf gecreëerde gevangenis.

Voor leraren,  ouders en leidinggeven. Hoe zet je anderen aan tot leren?
Ontwikkelen begint met leren.

Als tiener was ik onuitstaanbaar in de klas. Ik spijbelde. Was niet serieus. Maakte het leven van leraren zuur. En toch maakte juist ik de overstap naar het onderwijs. De etterbak die steeds uit de klas werd gestuurd, ging voor de klas staan.

In deze lezing krijg je praktische handvatten en neem ik je mee in de gedachtegang van een opstandige puber. Wat heeft die nodig om in contact te staan met de docent en de school? Hoe maak je van je school een community waar leerlingen graag naartoe komen?

We gaan terug naar Den Helder waar het allemaal begon. Ik vertel over die ene docent die wél het vertrouwen in mij uitsprak, over de onderwijsroute die ik heb afgelegd, wat ik daarvan leerde en hoe ik uiteindelijk tot groei en bloei kwam.

Ik werkte overal. Van het praktijkonderwijs tot hbo-instellingen. En gaandeweg ontdekte ik wetten en patronen die iedereen in het onderwijs vooruit kan helpen.

Of je nu docent, ouder of leidinggevende bent… jouw leer-kracht begint met een goed contact.