You never walk alone!

Het is donderdagochtend 19 maart, de dag dat mijn jeugdvriend jarig is. Zoals elk jaar stuur ik hem ook nu een felicitatie via WhatsApp. Waar het contact normaal bij slechts enkele keren op en neer pingen stopt, hebben we nu een berichtenstroom waarin we elkaar in korte tijd op efficiënte wijze online bijpraten. Terwijl ik mijn vrouw over ons uitgebreide contact vertel, voel ik de glimlach op mijn gezicht, ik ben kennelijk blij dat mijn jeugdmaat en zijn gezin het tijdens de Corona-crisisgoed gaat, ietwat verbaasd begin ik aan mijn lunch….

Onzekere tijden

Na een aantal dagen binnen werken, besluit ik om te ontladen en stap ik op mijn racefiets om te gaan fietsen. Onderweg flitst de gehele afgelopen week voorbij. Vorige week donderdag had ik tot aan de zomervakantie zicht op een goed gevulde agenda, maar afgelopen zaterdagmiddag zag mijn wereld er plots heel anders uit. In twee dagen tijd volgden de nodige e-mails en telefoontjes met annuleringen zich gestaag op. Bijna alle geplande trainingen en lezingen in 1 klap uit mijn agenda, de daarbij behorende omzet zag ik als sneeuw voor de zon verdwijnen en voelde daarbij  een soort van blinde paniek opkomen. Het hardnekkige COVID-19 griepvirus bracht, net zoals al vele anderen, nu ook mij tot stilstaan in beweging. In het vooruitzicht zijn vanaf dit moment onzekere tijden nog mijn enige zekerheid.

Helder zicht

De rest van het weekend volg ik nauwlettend elk journaal, houd ik mijn Socials in de gaten en heb ik regelmatig telefonisch contact met een aantal gelijkgestemden. Op deze manier hoop ik een zo goed mogelijke inschatting te maken van de ontstane situatie waarin we beland zijn. De conclusie is duidelijk, ons systeem is ontwricht, we zijn in een crisis situatie beland, met dwingende adviezen, noodmaatregelen en restricties als resultaat.  Zondag avond buigt mijn blinde paniek beetje bij beetje om naar een gevoel van berusting en acceptatie. Het lijkt me een goed plan om met dit gevoel te gaan slapen en ik besluit maandagmorgen met helder zicht mijn eigen to-do lijst te gaan her-prioriteren.

Ons systeem is ontwricht, we zijn in een crisis situatie beland.

Kans

De volgende ochtend schiet als eerste gedachte de evolutie theorie van Darwin door mijn hoofd. Terwijl ik me afvraag waarom dat zo is, herinner ik me dat deze theorie verkondigt dat niet de sterkste of de meest intelligente overleven, maar dat juist diegenen die zich het beste kunnen aanpassen aan veranderingen de grootste kans maken. Als ondernemende levenskunstenaar dwing ik mezelf om na dit gedachtespinsel anders naar deze uitbraak te kijken. Ik besluit het Griekse woord crisis letterlijk te vertalen en ontdek dat dit rijtje letters simpelweg doorbraak betekent. Als snel ontstaat het besef dat de huidige situatie dus een kans biedt om naar mezelf te kijken, te bezinnen, stil te staan en vanuit deze rust een eigen doorbraak te creëren.

Radio

Dit is dus het moment om mijn mee-verander-spieren maar weer eens flink te trainen. Omgaan met verandering is mij overigens niet vreemd, tijdens mijn Defensie tijd hield ik me jarenlang bezig om anderen onder fysiek verzwaarde omstandigheden daarmee te leren omgaan. Op de bewuste maandagochtend dat ik me wil herpakken belt New Business Radio met de vraag of ik mee wil werken aan een uitzending die in het teken staat van “Werken ten tijde van Corona”.  De presentator vraagt zich af hoe ik in 2017, als deelnemer aan het populaire TV-programma Expeditie Robinson, omging met veranderingen, stille momenten en op welke wijze ik daarbij mijn mindset op orde hield.

Hij is nieuwsgierig wat ik van die lessen nu kan gebruiken. Lachend vertel ik hem dat het woord immuniteit voor mij de betekenis gekregen heeft dat andere deelnemers je niet naar huis mogen stemmen en dit geen relatie heeft met immuniteit voor het Corona-virus. Er is een klik en het aanbod neem ik dankbaar aan. Er wordt afgesproken dat ik s’middags rond drie uur gebeld word en dan live in de uitzending mijn kijk op dit thema mag delen.

ZACV

In de uitzending leg ik uit waarom ik geloof dat deze crisis ook persoonlijke kansen op doorbraken biedt. De interactie met de presentator verloopt soepel, zijn vragen zijn helder en mijn antwoorden worden telkens door hem zorgvuldig aangescherpt. Na het ophangen van de telefoon, voel ik me op een prettige manier uitgedaagd en word ik daardoor een kleine 30 jaar terug in de tijd geworpen. Uit het niets flitst er een kreet voorbij die tijdens de onderofficiers opleiding met de paplepel ingegoten werd. In gedachten hoor ik mijn toenmalige pelotons commandant zeggen; “Mannen broeders, in de komende 24 maanden leiden wij u op om in tijden van crisis ZACV te handelen en te doen wat op dat moment noodzakelijk is”.

Ik geloof dat deze crisis ook persoonlijke kansen op doorbraken biedt.

Maar waarom denk ik hier nu aan op het moment dat ons gevraagd wordt sociaal contact te vermijden ? Wat heeft dit te maken met het ontzien van ouderen en zelf zoveel mogelijk thuis blijven ? Aansluitend hoor ik mezelf hardop zeggen: “U handelt Zelfstandig, bent Actief, komt met Creatieve oplossingen en voert deze Verantwoordelijk bewust uit” en herinner dat destijds de letter V het moeilijkst was om consequent en goed toe te passen.

Ping

Inmiddels ben ik een dik uur met mijn racefiets onderweg, luisterend naar “No woman, No Cry” denk ik aan de belangrijkste dames in mijn leven. Terwijl de wind mijn gezicht streelt, ik naar mooie vergezichten kijk die de Oude Peel zo typeren, flitsen in gedachten mijn moeder, mijn echtgenote en 2 dochters door het hoofd. De ping van een WhatsApp bericht verstoort roekeloos dit moment, ietwat geïrriteerd lees ik 5 minuten later bij het thuiskomst het Appje van mijn oudste dochter. In haar bericht laat ze mij weten dat Sander Hoogendoorn van BNN-VARA in zijn Radio Show “Sanders Vriendenteam” op vrijdag 20 maart om precies 08.45 uur het lied “You never walk alone !” ten gehore zal brengen en hij ervoor gezorgd heeft dat op ruim 160 andere Europese Radio Stations van naam en faam hetzelfde te gebeuren staat.

Doorbraak

Terwijl ik het lees, denk ik terug aan het laatste nummer tijdens mijn bruiloft, vrouwlief was toen vijf maanden zwanger van onze oudste dochter, tijdens het elkaar vasthouden, zie ik in mijn ooghoeken de glimlach van mijn moeder, een dichte kring van familie en vrienden beschermt ons, uit volle borst zingt iedereen de tekst: “Walk on through the wind, Walk on through the rain, Though your dreams be tossed and blown…….Walk on, walk on….With hope in your heart, And you’ll never walk alone….”

Ik voel me veilig en besef dat de doorbraak is begonnen………