Groots

Door mijn zeldzame vorm van dwerggroei was de verwachting dat ik nooit zou kunnen lopen. Toch begon mijn moeder al vroeg mijn grenzen te verleggen door mijn speelgoed ver buiten mijn bereik te leggen. Zo leerde ik om te ploeteren, net zolang tot ik mijn doel bereikte. De glimlach op het gezicht van mijn ouders, wanneer ik het speelgoed omhoog hield, maakte alles goed. Na twee jaar stond ik totaal onverwacht op en  stevende voortaan rechtstreeks op mijn doelen af. Dat ik veel meer moeite moest doen voor alles had ik niet meer door.

Al op jonge leeftijd besloot ik een gewoon jongetje te worden en ‘Groots’ te gaan leven. Een mooie auto en een groot huis. Van een ‘straatschoffie’ op de mavo vocht ik mezelf op tot doctorandus in de Economie. Ik zat in een sneltrein richting mijn einddoel, maar hij begon steeds meer te vertragen. Vanuit het chique kantoorpand aan de Amsterdamse grachten keek ik op een dag naar buiten en dacht: ‘Is dit leven wel zo ‘Groots?’

Voor het eerst in mijn leven ging ik letterlijk voor de spiegel staan en schrok van wat ik aantrof. Mijn zelfbeeld was compleet anders dan mijn spiegelbeeld. Alsof ik voor het eerst mijn stem afspeelde op een bandje. Ik zou nooit ‘gewoon’ worden. En waarom wilde ik dat eigenlijk? Het waren mijn eigen overtuigingen geweest die me hadden beperkt.

Langzaam maar zeker begon ik mijn handicap te accepteren. Pas op het moment dat ik mijn handicap zelfs ging omarmen, was ik in staat mijn definitie van succes een nieuwe invulling te geven. Ik ging op zoek naar grootse doelen die bij me pasten. Zo kwam ik op een paralympische talentendag terecht. Daar liep ik de zeilcoach tegen het lijf die me vroeg of ik kon zeilen.

Mijn antwoord was: “Nee, maar alles valt te leren!” In het begin ging ik als een woeste tekeer. Aan het einde van de dag was ik uitgeput. Mijn coach zei: “Rolf, je moet niet vechten tegen de wind. Gebruik hem om vooruit te komen.”

‘Ik wil mensen aanzetten tot groots denken’

Eigenlijk gold hetzelfde voor mijn handicap. Je kunt er wel tegen vechten, maar het is een gevecht dat je simpelweg niet kunt winnen. Zeilen is net als het leven. Als de zeilen verkeerd staan afgesteld verloopt de tocht stroef. Soms is een kleine aanpassing al genoeg om weer in balans te komen, soms moet het roer om. Je zit de hele wedstrijd naar anderen te kijken, vol verbazing dat ze sneller gaan. Totdat je beseft dat je het grootzeil veel te strak hebt aangetrokken.

Het lijkt of je snel gaat, maar je drijft af zonder dat je het zelf doorhebt. Je vaart niet meer de kortste weg richting je doel. En zeker niet de meest comfortabele. Laat je de boel iets vieren, dan vaar je de weg van de minste weerstand. Met het leven is het net zo. Je zet je zeilen niet simpelweg vast op weg naar je einddoel. Je zult het gerust halen, maar anderen zullen je voorbij gaan. Anticiperen op veranderingen. Dat is het spel. In de tijd dat ik leerde zeilen, kreeg ik de regie over mijn eigen leven terug.

Het was het begin van een onvergetelijke reis over de wereld. De oceaan leerde me hoe nietig we zijn als mens. Op een oceaan is iedereen klein. Maar deze kleine man groeide. Met mijn zeilmaatje Sandra Nap werden we Europees kampioen en vierde op het WK. Daarmee kwalificeerden we ons voor de Paralympische spelen in Rio en kwam onze grootste droom uit. We grepen naast het podium. Op dat moment een teleurstelling, maar pas later kwam het besef. Zeilen heeft mijn leven veranderd. Voor het eerst heb ik écht genoten van de weg richting het einddoel.

Door mijn persoonlijke verhaal te vertellen probeer ik jou en je team te motiveren over je eigen beperkende overtuigingen na te denken. Overtuigingen die ooit iets hebben opgeleverd, maar nu te veel energie kosten. Vecht niet tegen deze beperkingen. Dat is weerstand. Gebruik de energie om jouw grootste dromen na te jagen en de groei zal onbeperkt zijn.

Bron: ACADEMY Magazine 2018