Column

Vrouwen die whisky drinken

‘Mijn dochter eet ook biefstuk, als je er maar heel veel mayonaise en ketchup op kwakt.’ Met deze zin wilde Bert Dijkstra, columnist bij de Telegraaf, ooit illustreren dat vrouwen niet kunnen proeven en alleen whisky lusten als ze bijvoorbeeld een chocoladetoon hebben. Whisky zou namelijk een mannendrank zijn die niet aan vrouwen is besteed.

Sokken
Het is toch wat. Er zijn echter steeds meer vrouwen die whisky weten te waarderen en met volle teugen deelnemen aan ontdekkingstochten langs de smaakpaletten die whisky ons biedt. Misschien zijn het niet de vrouwen die met hun schort aan achter het fornuis staan als de man thuiskomt van het werk. Misschien zijn het niet de vrouwen die zorgen dat hij elke dag een gestreken overhemd heeft en er schone sokken klaar liggen als die man ook niet zelf de wasmachine aanzet en eens het strijkijzer ter hand neemt.

Misschien zijn het wel stoere zelfstandige vrouwen die hun mannetje staan. Maar het zijn wel vrouwen. En het zijn vrouwen met smaak.

Mannen willen graag slim overkomen, dat is vaak een beetje een ego-dingetje. Vrouwen willen graag leuk overkomen. Mannen gaan dus redeneren waar vrouwen gaan voelen. Rationaliteit versus emotionaliteit, Mars versus Venus. Zo blijven mannen die praten over whisky vaak hangen in een soort van technische analyses. Hele forums staan er mee volgeschreven.

Vrouwen doen dat anders. Vrouwen associëren met emotie en delen hun verhalen.

Nat touw en diesel
Ik heb een tijdje vrouwenverhalen over whisky verzameld. Sanne Roemen uit Haarlem schreef: ‘Mijn vader was van de scheepvaart, hij had bij zijn oom op de binnenvaart gevaren en als zij in Rotterdam lagen gingen wij op bezoek. We klommen over volle en lege rijnaken om aan het einde van de rij bij Oom Frans en Tante Lisa op de Firmine uit te komen. Een hond aan boord, Perzische tapijten die altijd ietsies vochtig waren, de geur van nat touw en diesel, zeewater, dode vis en mannenzweet. Een kast vol hummeltjes herinner ik mij en ook hele ruige stamppotten. Zeer dierbare herinneringen, de geur van avontuur was dat voor mij. Je weet misschien dat van alle zintuigen geur de sterkste herinneringen op kan roepen. Tientallen jaren later kreeg ik een glas Islay aangeboden. Ik zei nog dat ik geen whisky lustte. Ik rook, nam een sipje en voelde me als door een zwart gat teruggezogen naar de boot van Oom Frans en Tante Lisa. Zeewater, guur weer, natte touwen, teer en mannenzweet. Zo kan whisky dus ook smaken!’

Ze was direct verkocht en zweert nu bij Islay op bijzondere momenten. Haar ‘memory lane’.

Bushmills
Vorig jaar was ik te gast bij Bushmills in Ierland. Hun masterblender is een vrouw; Helen Mulholland. Tijdens de tasting gaf ze ons een glas gekoelde Bushmills 10 en vertelde over haar oma die appeltaart bakte. Ze vertelde over de geur van warme appels, caramel en kaneel die warme taart verspreidde en kleine Helen zielsgelukkig maakte. De geur van de Bushmills 10 bracht haar terug in de keuken van haar oma met de zelfgebakken appeltaart op het aanrecht. Het was de geur van een gelukkige jeugd. Het zal je niet verbazen dat gekoelde Bushmills 10 heel goed matcht met warme appeltaart. Tijdens haar verhaal rook ik aan het glas en nipte. Ik voelde met net zo blij en gelukkig als dat kleine meisje vele jaren eerder in die Ierse keuken. Precies op dat bijzondere moment werd, ‒ zonder dat ik het wist ‒ deze foto gemaakt.

Durf te delen, niet alleen je whisky, maar ook je verhalen.

Petra de Boevere