‘De sleutel ligt bij jezelf’
Leraar Johannes Bosco schrijft harde levenslessen van zich af

door Patricia Smagge
HEERHUGOWAARD – Wanneer Mario Borzic begint te vertellen, hang je aan zijn lippen. Hoewel hij nog geen veertig is, heeft hij al een roerig leven achter de rug. Zijn zoektocht naar innerlijke vrede en een eigen identiteit geldt als inspiratiebron voor velen. Zeker zijn leerlingen op het Johannes Bosco College in Heerhugowaard, waar hij als docent maatschappijleer werkzaam is, vinden houvast in zijn verhaal. De geboren Beverwijker besloot na lang twijfelen zijn relaas in september 2013 op papier te zetten. ‘Rauw’, een robuuste roman met een sterk autobiografisch karakter, is het resultaat. Open, eerlijk en vooral inspirerend.

Hoewel Mario - kind van Joegoslavische gastarbeiders - in Nederland geboren werd, stuurden zijn ouders hem als baby terug naar Joegoslavië, waar hij door de familie werd opgevangen. ,,Vanuit een heel beschermende en rustige omgeving daar kwam ik als kleuter terug en kwam terecht in een Beverwijkse volksbuurt. In die lage sociale klasse zag ik al heel jong de waanzin van geweld en dat heeft me gehard. Ik kon goed leren en was een zachtaardige, gevoelige jongen, maar door de omstandigheden waarin ik opgroeide leerde ik leven volgens de wetten van de straat.” Mario was vijftien jaar toen de oorlog uitbrak in het voormalige Joegoslavië. Ineens werd hij, als kind van een Kroatische vader en een Servische moeder, gedwongen om partij te kiezen. ,,Ik had het gevoel dat ik ergens bij moest horen. Een nieuwe oorlog brak uit; die in mijzelf, tussen mijn hoofd en mijn hart. Ik zat gevangen tussen twee culturen. Wie was ik? Bij wie hoorde ik? Het was een breekpunt. Tot die tijd was ik een voorbeeldige leerling op het gymnasium, maar nu werd ik verteerd door een heftige innerlijke strijd die me onzeker en angstig maakte en die me verder verhardde."

Hij begin zich af te zetten tegen zijn vader en raakte steeds meer betrokken bij opstootjes. ,,Ik ben in die tijd vijf jaar geschorst geweest van voetbal, viel van gymnasium terug naar havo, werd drie maanden voor mijn eindexamen van school gestuurd wegens geweldpleging en kwam steeds vaker in aanraking met politie en justitie. Nu pas begrijp ik wat voor zorgen mijn ouders om mij gehad moeten hebben. Mijn droom was om journalist te worden, maar omdat ik stotterde bleef mijn onzekerheid me parten spelen. Ik leek op de goede weg, had me aangemeld voor de opleiding tot journalist en volgde therapie om van mijn gestotter af te komen. Maar na een negatief advies van de decaan viel mijn droom in duigen. En daarmee ook die van mijn vader, die er altijd alles voor had gedaan om zijn enige kind de carrière te geven die hij zelf nooit had. In die tijd leefde ik op gespannen voet met mijn ouders. Ondertussen was ik naam voor mezelf aan het maken in het kickboksen. Van de buitenkant was ik een sterke, stoere vent die zelfs in dat wereldje te boek stond als agressief. Dat was een façade; van de struggle die ik van binnen voelde wist niemand. Want er was niemand die vroeg hoe het nou écht met me ging."

Mario rommelde lange tijd wat aan, verdiende zijn geld met freefightwedstrijden en baantjes als portier. ,,Tot ik mijn huidige vrouw tegen het lijf liep. Ik kende haar nog van de havo. Ze greep me bij mijn nekvel en stuurde me naar het arbeidsbureau. Na een commerciële opleiding begon ik op maatschappelijk vlak enorme sprongen te maken. Ik had een goede baan in de bank- en verzekeringswereld en had het ‘gemaakt’. Die jongen van de straat zat echter nog steeds in me, dus pakte ik het kickboksen weer op. Ik wilde kampioen worden.” Dat doel zou hij echter niet waarmaken. ,,In de aanloop naar het titelgevecht in 2005 had ik slapeloze nachten. Het werd zo erg dat ik mezelf vanuit pure wanhoop mezelf tot God richtte, zoals mensen dat doen in hun donkerste uren. Ik zei ‘als er een andere weg voor me is, wijs me dan die weg’. En warempel, ik kon weer slapen. Voor mij was het toen duidelijk dat de knop om moest, zeker nadat ik een visioen kreeg waarin Jezus mij de boodschap ‘breng vrede waar je komt’ meegaf. Dat was voor mij de bevestiging dat ik deze nieuwe weg moest inslaan."

Via een kennis ontdekte Mario bovendien zijn missie: hij moest het onderwijs in. Zes jaar geleden kwam hij terecht op het Johannes Bosco College in Heerhugowaard. ,,Ik zie mezelf als een bruggenbouwer. Mijn eigen ervaringen kan ik aan jongeren in hun meest kwetsbare leeftijd overbrengen. Deze jongeren zijn naarstig op zoek naar begrip, houvast en hun eigen identiteit. Ook wil ik ze leren vertrouwen te hebben in zichzelf en te leren omgaan met afwijzing. Daarbij kan ik eindeloos putten uit mijn eigen ervaringen. Het zijn pure levenslessen. Ik geloof dat ik het allemaal mee moest maken om te komen waar ik nu ben. Ik raad jongeren – maar zeker ook hun ouders en docenten - dan ook aan mijn boek ‘Rauw’ te lezen, zeker jongeren die dreigen te ontsporen. Ik wil hen waarschuwen dat de weg die ze dreigen op te gaan doodloopt, soms zelfs letterlijk. Ouders en docenten kunnen zien wat voor gevolgen hun gedrag kan hebben op jongeren. De sleutel ligt bij jezelf. Thema’s als integratie, verharding van de maatschappij en criminaliteit spelen op elke school. Als ik maar voor één leerling het verschil kan maken, is mijn missie geslaagd."

‘Rauw’ van Mario Borzic is verkrijgbaar via www.uitgeverijbewust-zijn.nl.

---

Foto's

• 

---

---